Sonett-Archiv

Verlangen


In 't water ziet mijn minziek oog

een beeld zoo fijn en spiegelklaar,

klein, ver en helder leeft het daar,

sinds om den rand mijn hoofd zich boog.



Ontastbaar 't wezen, eindloos hoog,

welks lokkend beeld ik stil bestaar,

tot 'k sterve van verlangen, waar

het ééne leeft, dat mij bewoog.



Maar 't houdt onwrikbaar stil zijn stand

tegen den hemel, licht en hel,

een onbereikbre flonkering.



En als ik met een zachte hand

zijn beeld wil vatten in de wel,

verdwijnt het in een rimpeling.