Het kind

[ZaunköniG]

.

Wat eens de jonkvrouw zwaarste zonde leek

Werd plots de plicht der vrouw; - door liefde-in-echt

Gewijd, reeds voelt zij 't heilig levensrecht

Van 't Kind, dat haar verkoor. Van vreeze bleek,

Van schaamte blozend, beeft ze en weent en vlecht

Haar armen rond haar lief en weeldeweek

Offert zij ál - haar trotsche wil bezweek -

Terwijl haar schroom nog weifelt: - Doe ik slecht?



- ‘O Kind! mijn Kind! ons beider Kind! ik voel

Uw hart al kloppen in mijn liefdeschoot.

Wel warm en veilig, ver van ruw gewoel,

Draag ik u stil en droom van 't morgenrood

Van uw gezegend aanschijn!’ IJzig koel

Doortrilt een schok haar. - Wee! haar kindje is dood.