De stille troost

[ZaunköniG]

.

Schoon Lief, ik vraag van u niet méér

Dan 't stille streelen uwer handen

Over mijn hoofd waarin de branden

Woelen van ondooflijk begeer;



Niet meer dan 't dauwen van uw teer

Woordglanzen op mijn's harten landen,

Als morgenluwt' lavend de stranden

Rond een nacht-somber, eenzaam meer.



Uw liefde is als een schemerhal

Van gulden avondlicht doorbloosd,

Waar zachte droomen fluistrend wenken;



En altoos zal ik voort als al

Wat schoon en lieflijk stilt en troost

Dankend haar milde teederheên herdenken.