30.07.2012, 08:04
Lazarus.
I.
Ik voel me als hij die daalde in 't rijk der dooden
En lag drie dagen in mysterienacht.
Marthe en Maria weenden: Levenskracht
En Hemelliefde, om zustervreugde ontvloden.
Doch Christus kwam, die met zijn godemacht
Wekte uit zijn graf den bleeke', in roerloos-looden
Doodslaap gevangen Lázarus, ontboden
Uit donker droomland om een maagdenklacht.
Verstomd door 't wonder, stond Maria bevend,
In teedre extase en weende en vond geen woord.
Doch Marthe omarmde Lázarus herlevend,
En juichte luid: - ‘'k Geloof, nu 'k werd verhoord!
Ik kus uw kleed, o Meester levengevend!
Uw godstriomf verkond ik alleroord.’
II.
Doch bleek van 't graf, éen vinger op de lippen,
Stond de verrezene in zijn doodekleed.
Hij kón niet danken voor wat Jezus deed;
Droef boog hij 't hoofd, maar liet geen zucht ontglippen.
- ‘Gedoemd tot dragen vracht van levensleed,
Na zúlk een droom, waar 'k mocht de sluierslippen
Van 't groot Mysterie, têer, met vingertippen
Gewijd door eerbied raken... o 't is wreed.
Eenzaam en zwijgend, zal ik 't weergeschonken
Aanzijn op aarde lijden, wijl mijn Vorst
Den beker breekt dien 'k niet heb leeggedronken.
Opende ik ooit mijn lippen, uit mijn borst
Laaide een verterende fontein van vonken.
Welke aardewaatren lesschen hemeldorst?’
I.
Ik voel me als hij die daalde in 't rijk der dooden
En lag drie dagen in mysterienacht.
Marthe en Maria weenden: Levenskracht
En Hemelliefde, om zustervreugde ontvloden.
Doch Christus kwam, die met zijn godemacht
Wekte uit zijn graf den bleeke', in roerloos-looden
Doodslaap gevangen Lázarus, ontboden
Uit donker droomland om een maagdenklacht.
Verstomd door 't wonder, stond Maria bevend,
In teedre extase en weende en vond geen woord.
Doch Marthe omarmde Lázarus herlevend,
En juichte luid: - ‘'k Geloof, nu 'k werd verhoord!
Ik kus uw kleed, o Meester levengevend!
Uw godstriomf verkond ik alleroord.’
II.
Doch bleek van 't graf, éen vinger op de lippen,
Stond de verrezene in zijn doodekleed.
Hij kón niet danken voor wat Jezus deed;
Droef boog hij 't hoofd, maar liet geen zucht ontglippen.
- ‘Gedoemd tot dragen vracht van levensleed,
Na zúlk een droom, waar 'k mocht de sluierslippen
Van 't groot Mysterie, têer, met vingertippen
Gewijd door eerbied raken... o 't is wreed.
Eenzaam en zwijgend, zal ik 't weergeschonken
Aanzijn op aarde lijden, wijl mijn Vorst
Den beker breekt dien 'k niet heb leeggedronken.
Opende ik ooit mijn lippen, uit mijn borst
Laaide een verterende fontein van vonken.
Welke aardewaatren lesschen hemeldorst?’