Wanmeenend menschje, dat wou zijn een dichter,

[ZaunköniG]

Wanmeenend menschje, dat wou zijn een dichter,
Maar niets is als een klein eerzuchtig ventje,
Maak u zelf, bid ik, toch een beetje lichter
Van gansch onmenschlijke ijdelheidjes, krentjes

Voor uw valsch kinder-mondje, klein, vuil stichtertje
eens onecht Rijks in ons lief Hollands borst,
Die door u laf werd als Zij nooit zijn dorst.
O heel uw vuil begeeren doelt op centjes,

Die gij niet door een trouw-vast manlijk werken
Verdiend hebt, Gij, die altijd, altijd waart
Een leugen in u-zelf, o schijnbaar sterk
Maar zwak als 't veertje, dat op 's winds âem vaart,
Gij zijt de onzinnige usurpator van
Wat uw klein brein niet eens bevatten kan.