Zijn al-verdoemlijkst van afschuwl'ke jongetjes,

[ZaunköniG]

Zijn al-verdoemlijkst van afschuwl'ke jongetjes,
Van vuil-vies plebs-volkje in uw gruwb're steegjes,
Ik haat u niet, want gij zijt slechts als tongetjes,
Klappend laf-lamlijk, ventjes, o beweeg je's

Een klein beetje echtjes, kindertjes, die bangetjes
Toch wilden sterk zijn, schoon zij zijn zoo leegjes
Als menschen ooit waren. Ik zeg u leegje's
Niet voor u-zelf, maar voor dit mensch, wiens tangetjes

Zullen gaan knijpen in uw zwak vleesch, schendend,
Neen, schendend niet, maar absoluut vernietigend
Het leven dat 's ook mij-zelf altijd wendend
Voor mij, die niets wil zijn als echt-sterk lever
In zich blij steeds, maar zich in zich vernietigend
Door al wat maar wil zijn een sterk werkgever.