AVONDBEDE

[ZaunköniG]

.
De kindren knielden, biddend, aan mijn schoot
En vouwden, vroom, de fijne handjes samen.
Van beider lipjes klonk een plechtig « Amen! »
Toen ik haar teeder in mijne armen sloot.
Warm woei de lucht, door loof-omlijste ramen,
Waarop de zon haar roode glansen goot.
De bloemhof geurde, een late lijster floot,
En schoone vrede scheen heel de aard te omvámen.
Stil mijmrend, op die hoofdjes, goud en brons,
Legde ik, heel zacht, mijn zegenende handen
-- « Rein blijve uw ziel, o gij, die bidt voor ons! »
'k Voelde in mijn boezem nieuw geloof ontbranden
En vreugdevleuglen, blank als duivendons,
Ontvoerden mij naar verre droomenlanden.