ZIJN PORTRET

[ZaunköniG]

.

In weenend grauw, vol rouw van AlIerzieIen,
De boonren zwart, die aan de zon geloofden,
Staan arm en Ieeg, van zomertooi beroofden,
Hun bIade' in slijk verplet door wagenwielen.
Zij wiI, zij moet zijn beeltenis vernielen.
>O Iieve lippen, die mijn leed verdoofden
Met woord en kus en zoet mijn liefde loofdenI
O lief gelaat, waarop mijn tranen vieIenI"
Zij knielt bij 't vuur, de ronde vlammeslangen
Laat zij 't portret omkrankIen en verslinden,
Zijn mond vol troost, zijn oogen, die haar minden.
Nu, na haar dood, waarnaar zij moet verlangen,
ZaI oog noch Land haar zoet geheim ontwijden,
Terwijl zij zweeft tot hem ,waar leeft geen lijden.