29.07.2012, 13:51
.
Toen ik, dien nacht, tot slapen de oogen sloot,
Verscheen me op eens een wolk van zilverlicht
En, in die wolk, het sneeuwwit aangezicht
Van een die lachte en weende en de aarde ontvlood.
De lippen half geloken, de oogen dicht,
Lag 't schoon gelaat, of 't stille aanbidding bood,
In zaligheid, als nooit mijn ziel genoot,
Verzonken, heerlijk als een godsgedicht.
Ik strekte niet mijne armen naar hem uit,
Ik noemde niet zijn eens beminden naam...
Ik wacht tot mij de Dood de poort ontsluit
Van 't oord waar Hij leeft, rein van zonde en blaam:
Dan treed ik tot hem, als zijn eerste bruid.
Wie 't Leven scheidde brengt het Sterven saam.
Toen ik, dien nacht, tot slapen de oogen sloot,
Verscheen me op eens een wolk van zilverlicht
En, in die wolk, het sneeuwwit aangezicht
Van een die lachte en weende en de aarde ontvlood.
De lippen half geloken, de oogen dicht,
Lag 't schoon gelaat, of 't stille aanbidding bood,
In zaligheid, als nooit mijn ziel genoot,
Verzonken, heerlijk als een godsgedicht.
Ik strekte niet mijne armen naar hem uit,
Ik noemde niet zijn eens beminden naam...
Ik wacht tot mij de Dood de poort ontsluit
Van 't oord waar Hij leeft, rein van zonde en blaam:
Dan treed ik tot hem, als zijn eerste bruid.
Wie 't Leven scheidde brengt het Sterven saam.