29.07.2012, 13:59
.
Toen zij nu roerloos lag na 't laatste lijden,
Met blank van lelieën om het brons der lokken.
En 't Juli-maanlicht sneeuwde als lichte vlokken
Op 't wit der bloemen, die wij 't doodsbed wijdden,
Toen lag ik, luistrend naar de kloosterklokken,
En 'k voelde 't zwaard der smart mijn ziel doorsnijden.
‘O zachte zuster, rust van 't vruchtloos strijden!
Lang moet nog 't leven mij ten doode lokken.’
Toen hoorde ik, in de windbewogen' linde,
Die voor mijn venster bloeide, een vogel juichen...
En 't was geen tijd voor zang van nachtegalen.
En om mijn ziel, gelijk een blanke winde,
Rankt zich de erinn'ring, als mij 't leed wil buigen:
Háar ziel, die jubelde in de manestralen.
Toen zij nu roerloos lag na 't laatste lijden,
Met blank van lelieën om het brons der lokken.
En 't Juli-maanlicht sneeuwde als lichte vlokken
Op 't wit der bloemen, die wij 't doodsbed wijdden,
Toen lag ik, luistrend naar de kloosterklokken,
En 'k voelde 't zwaard der smart mijn ziel doorsnijden.
‘O zachte zuster, rust van 't vruchtloos strijden!
Lang moet nog 't leven mij ten doode lokken.’
Toen hoorde ik, in de windbewogen' linde,
Die voor mijn venster bloeide, een vogel juichen...
En 't was geen tijd voor zang van nachtegalen.
En om mijn ziel, gelijk een blanke winde,
Rankt zich de erinn'ring, als mij 't leed wil buigen:
Háar ziel, die jubelde in de manestralen.