Mijn dagen

[ZaunköniG]

.


Ik zie mijn loome vreugdelooze dagen,

Een zware stapel grauwe blokken lood.

Een vloekend voerman van een tragen wagen

Werpt ze, éen voor éen, mij 's morgens in den schoot.



De straat is zwart van slijk, de wolken jagen;

Lantarens scheemren door den mist, vaalrood.

Het looden blok moet tot den nacht ik dragen,

Vaak lauw van 't bloed dat mij uit den schouder vloot.



Zoo zal ik zwoegen tot mijn laatsten morgen,

Geen rijker loon erlangend voor mijn zorgen

Dan 't loon der slaven: diepe slaap aan 't end.



Doch in den stillen veilgen doodenakker,

Lig ik nog peinzend vele nachten wakker:

Het doel des levens blijft mij onbekend.