29.07.2012, 15:09
.
En eenzaam galmt, door de verlaten straat,
Waar glimt de tramlijn tusschen 't grauw der keien,
En 't vaal eentonig rood der huizenrijen
In 't stervend licht der bleeke herfstzon baadt,
't Gerekt geroep, dat, droef als jammerschreien,
Een verre venter rhytmisch hooren laat,
Op zangrig vreemde zelfgevonden maat,
Als die met weeklacht zich in leed vermeien.
En door de wanden, die zoo veilig-wijs,
Mijn reine droomen van de wereld scheiden,
Doordringt die kreet mijn boekenparadijs.
O wáárom, bij dat roepen, te alle tijden,
Doorsiddert mij een huivring koud als ijs,
Als dreigde mij een onheil, niet te mijden?
En eenzaam galmt, door de verlaten straat,
Waar glimt de tramlijn tusschen 't grauw der keien,
En 't vaal eentonig rood der huizenrijen
In 't stervend licht der bleeke herfstzon baadt,
't Gerekt geroep, dat, droef als jammerschreien,
Een verre venter rhytmisch hooren laat,
Op zangrig vreemde zelfgevonden maat,
Als die met weeklacht zich in leed vermeien.
En door de wanden, die zoo veilig-wijs,
Mijn reine droomen van de wereld scheiden,
Doordringt die kreet mijn boekenparadijs.
O wáárom, bij dat roepen, te alle tijden,
Doorsiddert mij een huivring koud als ijs,
Als dreigde mij een onheil, niet te mijden?