Verlangen.
1.
Een rhythme siddert door de ritselboomen,
Aandoenlijk zoet van reinen kindereenvoud.
O de enkle boomen in der steden steenwoud,
Wier zachte zang verzelde de eerste droomen!
O goede Gids! ik wist niet waar Gij heenwoudt,
Maar 'k lei mijn hand in de uwe, zonder schromen,
En liet mij leiden naar de azuren zoomen,
Van 't wazig land dat naar den Hemel heenblauwt.
Liet ik uw hand los? Gij de mijne? - al bleeker,
Vormlooze wolk, smelt weg het langgebeurde:
Uit Levens Lethe leegde ik heel een beker.
Maar 'k weet nog wel hoe 'k tranenblind mij treurde,
Verloren kind, alleenig en onzeker,
Toen ver van U mij Levens nevel sleurde.
2.
Hoe zong alom de zilverblonde zondag,
Toen suizelzacht uw stem mijn ziel doortrilde!
Hoe leek mijn hart een sneeuwwit-bloeiensmilde
Lelieënplant, toen 'k heel voor 't eerst uw zon zag!
O 't levenswater dat mijn heimwee stilde,
Ik dronk het lang, onwetend waar de bron lag.
Doch toen, verwonderd, ik in U de bron zag,
Zei 'k dat ik nooit meer werelds water wilde.
O laat mij 't branden van dien meineed doopen
Weer in uw bron van reinheid en genade!
Laat me op een straal van eeuwig zonlicht hopen!
Ik wacht uw woord.... O kom niet al te spade,
Dat ik op aarde al vinde uw armen open,
Aleer ik neerlig in mijn doodewade!
1.
Een rhythme siddert door de ritselboomen,
Aandoenlijk zoet van reinen kindereenvoud.
O de enkle boomen in der steden steenwoud,
Wier zachte zang verzelde de eerste droomen!
O goede Gids! ik wist niet waar Gij heenwoudt,
Maar 'k lei mijn hand in de uwe, zonder schromen,
En liet mij leiden naar de azuren zoomen,
Van 't wazig land dat naar den Hemel heenblauwt.
Liet ik uw hand los? Gij de mijne? - al bleeker,
Vormlooze wolk, smelt weg het langgebeurde:
Uit Levens Lethe leegde ik heel een beker.
Maar 'k weet nog wel hoe 'k tranenblind mij treurde,
Verloren kind, alleenig en onzeker,
Toen ver van U mij Levens nevel sleurde.
2.
Hoe zong alom de zilverblonde zondag,
Toen suizelzacht uw stem mijn ziel doortrilde!
Hoe leek mijn hart een sneeuwwit-bloeiensmilde
Lelieënplant, toen 'k heel voor 't eerst uw zon zag!
O 't levenswater dat mijn heimwee stilde,
Ik dronk het lang, onwetend waar de bron lag.
Doch toen, verwonderd, ik in U de bron zag,
Zei 'k dat ik nooit meer werelds water wilde.
O laat mij 't branden van dien meineed doopen
Weer in uw bron van reinheid en genade!
Laat me op een straal van eeuwig zonlicht hopen!
Ik wacht uw woord.... O kom niet al te spade,
Dat ik op aarde al vinde uw armen open,
Aleer ik neerlig in mijn doodewade!