Weg naar het kerkhof

[ZaunköniG]

.


Waar water sluimert, groen-omtuind van dreven,

Staat, zwaar van vloek en grijs van wee, de Kerker.

Het roode Slachthuis wacht zijn prooi en sterker

Voel ik me alom door levenshaat omgeven,



Kom ik aan 't Klooster, hoog ommuurd en merk er

Hoe 't bergt den dood, vrijwill'gen dood-in-leven,

Terwijl haar klacht van hemelheimwee zweven

Door de ijle luchten, laat de rijz'ge Kerk er.



O dooden mijn! wel zijn het droeve paden

Die naar het zonnigblonde Kerkhof leiden,

Waar in uw stof der bloemen wortlen baden!



Ik kom tot u langs dezen weg van lijden,

't Verlangend hart met vragen bang beladen,

Doch zwijgen blijft ge - en ik blijf antwoord beiden.