Van ál de tranen, die mijn wanhoop schreide,

[ZaunköniG]

Van ál de tranen, die mijn wanhoop schreide,

Zijn de allerdroefste voor mijzelve niet,

Doch voor uw ziel, die gij zoo laf misleidde,

Uw arme ziel, die gij zoo valsch verriedt.



Gelijk een lam, dat, in een wilgenweide,

Tevreden graast, tot lokt een fluitelied

Van herders vijand naar de zompe-zijde

En 't lam zinkt weg, verraden door het riet; -



Zoo liet ge uw ziel door de eigen lust verlokken

Uit liefde's weide, waar 't zoo veilig was.

Dede' u de wilgen van mijn weemoed wrokken,

Vol teedre bloemen geurde er 't welig gras.

En zoetjes droeg, wen luidden de avondklokken,

Haar wel de herder vér van 't zwart moeras.