Hoon

[ZaunköniG]

.

't Is me of ik hoor uw stem der booze dagen

Mij vleiend-valsch, met wreeden haatlach, hoonen:

- ‘Is 't u niet wél, bij ruischend woud te wonen,

Ombloeid van meidoorn en van rozenhagen?



Bij koele schaduw, zoete vogeltonen,

Azuur en zon, hoe kan uw lied nu klagen,

Ver van de stad vol zonde en vrouwen-lagen,

Van listen ver, die lachende u onttronen?’



Ach! onverzeld door velden gaande en lanen,

Kan mijn verlangen vreugd noch vrede vinden,

Van rozen morgen tot de zon gaat tanen,

Hoor 'k louter klacht in zang van voogle' en winden.

Mijn oogen branden in een mist van tranen,

Die mij voor 't mooi van heeml en aard verblinden.