Vertreden gras

[ZaunköniG]

.

Gelijk het gras, verplet door zware schreden,

Veerkrachtig óprijst in den koelen nacht,

Doch voelt zijn bloemen sterven, ruw vertreden,

Haar geurezielen slakend droef en zacht;



't Heft ál zijn halmen, blank van dauw, als beden

Naar 't hemelblauw vol verren sterrenpracht,

Maar 't kan niet blij zijn: 't heeft te veel geleden

Om de arme bloemen, stervend zonder klacht; -



Zoo lag mijn hart, in liefdelooze dagen,

Verpletterd door de schreden van mijn plicht.

't Heeft wel ten lest, bevrijd nu van zijn plagen,

Vol trots en veerkracht, weer zich opgericht,

Maar ál de bloemen van mijn welbehagen,

Vertreden sterven ze in het sterrelicht.